Ik weet het nog zo goed, 17 februari van het jaar 1994 was een ijskoude voorjaarsdag.
Niet zomaar een dag op het eind van de winter maar meer bepaald de geboortedag van onze enige zoon Jens.
Dat hij later beide handen vol zou hebben met zijn twee flinke zussen wist hij toen nog niet, uiteraard …
De bevalling was goed verlopen en diezelfde avond nog lag dat flinke kereltje ons met z’n grote, donkere ogen ongegeneerd aan te kijken.
Een paar maanden later reeds bleek Jens een levenslustig, nieuwsgierig jongetje te zijn dat overal bij wou zijn, alles wou zien …
Nauwelijks elf maanden was hij, toen hij z’n eerste stapjes zette.
Wat die grote verkenningstocht voor hem een flink stuk makkelijker maakte natuurlijk …
Ik herinner mij het moment dat we van hem een foto wilden maken, op een grote tafel in de bakkerij. Overal rond hem lagen glanzende, rode appels. Elk ander kind zou er ongetwijfeld in gebeten hebben. Jens echter, nam ze één voor één in z’n kleine handjes, bekeek ze langs alle kanten met die schrandere oogjes van hem en nam er toen pas een flinke hap in …
Ondanks het feit dat we toen reeds wisten dat ons zoontje gehoorgestoord was, ging hij toch, koppig als hij was, zijn eigen weg …
Hij zocht en zocht altijd weer naar iets wat hij zelf graag wilde en graag deed.
Zo belande hij in zijn zevende jaar op de tekenschool. Daar werd zijn talent om creatief te zijn, om iets moois te maken meteen erkend !
Toen hij ouder was, volgde hij met succes een opleiding houtbewerking. Hij deed wat hij moest doen maar ergens ontbrak er toch iets …
Wat er precies ontbrak, ontdekte Jens pas jaren later toen hij als bij wonder in de Maricolen in Brugge terechtkwam.
Daar volgde hij de opleiding decor en standenbouw. Wat die standenbouw betrof, daar lag hij totaal niet wakker van.
Maar alles wat met decoratie, schilderen, tekenen, creatief zijn, … te maken had, was zijn ding! Onze zoon was een andere jongen geworden, we zagen hem openbloeien …
Met aarzelende stappen zagen we hem de wereld van de kunst binnenstappen. Aarzelend omdat hij nog niet echt wist wat hij wou. Maar toch zelfverzekerd genoeg om te weten dat hij het wou en zou maken …
In die dagen zag ik een jongen die op zoek was naar zichzelf, die keek in boeken, die musea bezocht en vooral heel veel wilde leren. Jackson Pollock (Action & Colorfield Painting) werd zijn grote voorbeeld, de eerste stijl die hij uitprobeerde.
Allerhande technieken (zoals dripping …) werden uitgeprobeerd met heel veel gevoel, met heel veel kleuren … Moderne kunst, hedendaagse kunst, … alles wilde hij uittesten. Het vervreemden van kunst ook om zo uiteindelijk bij één groot einddoel, één grote droom uit te komen : een eigen stijl hebben, een eigen manier hebben van creëren wat mooi is …
Om zo aan de wereld en zichzelf te bewijzen : ik kan het, ik ben iemand !
En ik, ik bekijk het van op een afstand, telkens weer. Soms met twijfels in het hart als ik je twijfels voel, soms met een hart dat vreugdesprongetjes maakt als ik die pretlichtjes in je ogen zie …
Het bekijken van op een afstand, meer kan ik niet doen …
Het talent is er, de wil om er te geraken is er en het kan niet anders of op een dag … zal de erkenning er zijn. Succes !
Patrick Devrome, voorjaar 2018